manevra yapan dumanlar ellerim titrek kanımda zihnimi okşayan rüyalar susuyorsan bidaha asla konuşma
ne yapacağını düşünüyorsun hala saçların dökülüyor yasatığına umursamıyorsun soğuğu hayat yak diyor sana anlamıyorsun hayat önüne bak diyor sana
ne siyahım nede beyaz ben griyim en az kül kadar yakıp attım ateşimi tamahkar her insana fücur temelleri atılan dünyaya
katre çiçekleri kurulmuş toprağa karanlığın ahvali alışık siyahıma vücudum ateşler içinde har olup yanar ağzından çıkan her sözün neden yalan
nakarat :
yak umutları dünya boş bi gürültü acıyla söyle son sözünü dünya hep unutur son sözünü
verse 2 :
Şimdi bir metropol sessizliği Susturdum beynimde yankılanan kadın sesini Bu yolu seçdim 12imde sesim çıkmadığı için Bedenim öldü 15imde sesim çıkmadığı için
Ölü bedenler hepsi soluk tenimde Düzeltmem gerek bir vücütüm ve hayat önümde Emin ol hiçbir sevdiğinle buluşmayacaksın ölümde Koca adam sigaramı yak şimdi önümde eğilde
Çek oksijeni ciğerine buranın zehri Kargalarla terk et kırık kaldırımlı kenti
Bir kalp taşıyorum fakat sadece temsili
İyi değilim şuan çok karışık duygularım Göz altlarım siyah çünkü çalindi uykularım Bir sessizlik ve bir kaç parça küpüre karaladım Odamin köşesinde çığlıklarımı saklarım