Вокнцы маўклівых і высокіх дамоў Глядзяць у вечар надышоўшай вясны. А ў небе зьзяюць тысячы зор, якую сотню гадоў ужо сьвецяць, Вартуючы нашыя сны. Назіраюць і сочаць за нашай зямлёй, Глядзяць з увагай на нас з табой.
Скажыце мне, зоры, Ці вы бачылі мой край У старажытныя былыя часы, Князя старога Што свайму сыну казаў: «ты Радзіму не забывай, помні за яе лёс адказваеш ты».
Шмат вырасла дрэваў за гэты час. Цяпер за Радзіму адказвае кожны з нас.
Мы не ідзем У новы дзень, На сонца сьвет. Сьпяшаемся схавацца ў едкі дым ад цыгарэт, Запіць сумленьне кубкам чорнага віна. Атлантыда кліча нас, А нас няма.
Мы не ідзем У новы дзень, На сонца сьвет. Сьпяшаемся схавацца ў едкі дым ад цыгарэт, Запіць сумленьне кубкам чорнага віна. Атлантыда кліча нас, А нас няма.
Мы не ідзем У новы дзень, На сонца сьвет. Сьпяшаемся схавацца ў едкі дым ад цыгарэт, Запіць сумленьне кубкам чорнага віна. Атлантыда кліча нас, чакае нас А нас няма.