Σου' χει τύχει ποτέ να θέλεις να βάλεις το χέρι στην πρίζα; Να θέλεις το λάθος με πάθος στα γκρίζα μονοπάτια του άρρωστου πόθου, του εαυτού σου του νόθου; Θα σου πω μια ιστορία λίγο ειρωνική : μια νύχτα του χειμώνα βγαίνω απ' την κλινική, ήταν η λίλιθ εκεί, δεν αστειευόταν, όλος μου ο κόσμος καιγόταν. Ξήλωσα μέχρι και το κατάρτι, ο παθών μη μαθών μια Τετάρτη του Μάρτη το γδάρτη παρ' τη. Να σου δίνει θησαυρό να σου καίει το χάρτη. Εθίστηκα, στη μελωδία που βγάζουν κορμιά σα χορεύουν, τα χέρια τη φλόγα χαϊδεύουν τα μάτια στη θέα χαζεύουν και ούτε κ τώρα δεν το πιστεύουν. Σα χάρτινος νιώθω κι η φλόγα απ' τον πόθο με καίει στάχτες με κάνει, μα είμαι ΟΚ, πλέει σε στρώματα ο νους ηδονής, που όσο και να ψάξεις δεν θα βρεις. Το μαρτύριο είναι, ότι είναι αυτή που είναι μυστήριο μα, εδώ για πάντα μείνε. Μα ο μύθος το λ