Дарэмна сьвістамі нагаек Застрашыць хочуць тыраны, Нагнаўшы чорных соцень шаек, Акулі рукі ў кайданы, – Душой я вольны чалавек, І гэткім буду цэлы век! Не страшны мне Сібір, астрогі, Меч катні над шыяй маёй, Хоць і скуюць мне рукі й ногі, Хоць зрэнкі выдзеруць з вачэй, – Душой я вольны чалавек, I гэткім буду цэлы век! Нам есьці хочацца тым болей, Чым горай голад прыгняце, Тым рвёмся больш мы і да волі, Чым меней к нам яе ідзе. Душой я вольны чалавек, I гэткім буду цэлы век! Дарэмна гіканьне нясецца Дэспотаў подлых над зямлёй, Што воля ў путы акуецца, Згняцецца сілаю, пятлёй. Душой я вольны чалавек, I гэткім буду цэлы век! Ці ж людзі сонца згасіць могуць, Згасіць, як сьвечку, яснасьць дня? I волі ж дэспаты не змогуць, Бо воля сонейку раўня. Душой я вольны чалавек, I гэткім буду цэлы век!