Adam Mickiewicz - Romantyczność (czyta Olgierd Łukaszewicz) | Текст песни и Перевод на русский

• Тексты песен
• Adam Mickiewicz
• Romantyczność (czyta Olgierd Łukaszewicz)

Methinks, I see... Where?
- In my mind's eyes.
Shakespeare
Zdaje mi się, że widzę... gdzie?
Przed oczyma duszy mojej.

Słuchaj, dzieweczko!

- Ona nie słucha -

To dzień biały! to miasteczko!

Przy tobie nie ma żywego ducha.

Co tam wkoło siebie chwytasz?

Kogo wołasz, z kim się witasz?

- Ona nie słucha. -



To jak martwa opoka

Nie zwróci w stronę oka,

To strzela wkoło oczyma,

To się łzami zaleje;

Coś niby chwyta, coś niby trzyma;

Rozpłacze się i zaśmieje.



\"Tyżeś to w nocy? to ty, Jasieńku!

Ach! i po śmierci kocha!

Tutaj, tutaj, pomaleńku,

Czasem usłyszy macocha!



Niech sobie słyszy, już nie ma ciebie!

Już po twoim pogrzebie!

Ty już umarłeś? Ach! ja się boję!

Czego się boję mego Jasieńka?

Ach, to on! lica twoje, oczki twoje!

Twoja biała sukienka!



I sam ty biały jak chusta,

Zimny, jakie zimne dłonie!

Tutaj połóż, tu na łonie,

Przyciśnij mnie, do ust usta!



Ach, jak tam zimno musi być w grobie!

Umarłeś! tak, dwa lata!

Weź mię, ja umrę przy tobie,

Nie lubię świata.



Źle mnie w złych ludzi tłumie,

Płaczę, a oni szydzą;

Mówię, nikt nie rozumie;

Widzę, oni nie widzą!



Śród dnia przyjdź kiedy... To może we śnie?

Nie, nie... trzymam ciebie w ręku.

Gdzie znikasz, gdzie, mój Jasieńku!

Jeszcze wcześnie, jeszcze wcześnie!



Mój Boże! kur się odzywa,

Zorza błyska w okienku.

Gdzie znikłeś? ach! stój, Jasieńku!

Ja nieszczęśliwa\".



Tak się dziewczyna z kochankiem pieści,

Bieży za nim, krzyczy, pada;

Na ten upadek, na głos boleści

Skupia się ludzi gromada.



\"Mówcie pacierze! - krzyczy prostota -

Tu jego dusza być musi.

Jasio być musi przy swej Karusi,

On ją kochał za żywota!\"



I ja to słyszę, i ja tak wierzę,

Płaczę i mówię pacierze.

\"Słuchaj, dzieweczko!\" - krzyknie śród zgiełku

Starzec, i na lud zawoła:

\"Ufajcie memu oku i szkiełku,

Nic tu nie widzę dokoła.



Duchy karczemnej tworem gawiedzi,

W głupstwa wywarzone kuźni.

Dziewczyna duby smalone bredzi,

A gmin rozumowi bluźni\".



\"Dziewczyna czuje, - odpowiadam skromnie -

A gawiedź wierzy głęboko;

Czucie i wiara silniej mówi do mnie

Niż mędrca szkiełko i oko.



Martwe znasz prawdy, nieznane dla ludu,

Widzisz świat w proszku, w każdej gwiazd iskierce.

Nie znasz prawd żywych, nie obaczysz cudu!

Miej serce i patrzaj w serce!\"

\"Слышишь, девочка?\" -
Она не слышит,
\"Глянь: это - городок, он - хатка.
Что ты в воздухе хватаешь?
Кого приветствуешь? К кому вопиешь?\" -
Она не слышит.

То, как камень, без движения
Сидит, погруженная в скруху,
То криком сердце дрожь,
То зальется слезами,
Нечто вроде хватает, будто что-то держит,
То плачет, то засмеется.

\"Ты? Среди ночи? О мой Ясеньку!
Любишь меня и в могиле?
Иди же, иди потихоньку -
Мачехе мы немилые -
Пусть же не слышит, пусть себе знает:
Темная гроб тебя крепко держит!
Ты уже умер? И пришел среди ночи?
Почему же тебя я боюсь, Ясеньку?
Ой, он это, он! Твои лицу! I глаза!

Кошуля, сорочка белая, словно снег, беленькая!
Как полотно, сам ты белый.
Ой же холодные-холодные ладони!
Дай-ка их сюда, согрей на лоне
I обними меня, милый!

Холодно там, в твоей могиле!
Умер ты! Уже два лета!
Возьми меня: умереть я хочу сейчас,
Потому что не люблю я мира.

До меня люди - как звери.
Хохочут, когда я плачу.
Говорю я - не верят они веры,
Я вижу - они не видят.

Приходи, как солнце встанет...
Нет, нет... я держу руку.
Не бросай меня на муку -
Еще рано, еще так рано!

О боже! То петух піє,
Рассвет уже близко.
Где ты? Нет Ясенька!
Сердце немеет\".

Так девушка ласкает свою любовь -
Кричит, догоняет, упала...
И муторное вопли, мольбы ревностное
Тлуме круг нее собрало.

\"Молитесь! - кричат простые люди.
Он здесь, и по смерти в залассі.
Невмоготу Яну бросить Касю -
Душа его вечно здесь будет\".

И я это слышу, и я в это верю,
С плачем читаю искреннюю молитву.
\"Слышишь, девочка! - между гуков яровых
Дед из толпы говорит строго:
- Мои глаза - а они же в очках! -
Поверьте, не видят ничего.

Придумывает духов простонародье, пьяницы -
Недоумки моментально слепят вам духа.
Несет она груши на ивах, глупости,
А вы развесили уши!\"

\"Девушка слышит,- говорю ему в тишине,-
А народ имеет глубокую веру.
Вера и чувства говорят сильнее,
Чем мудрое стеклышко и глаз.

Тлен мертвой правды не нужный человек.
Твой мир - пылинки, словно зернышки из перца.
Без правды живой не увидишь чудеса!
Имей сердце и смотри в сердце!\"

1821


Adam Mickiewicz еще тексты