Ai non, baixo o luar tras esta lua paseniño dando pasos soa pola beirarúa, vou ao meu, hoxe ai brétema e a city ten un ceu de seu, miro ao ceu, a xente pasa ao meu carón, alleos e automáticos na dirección seguindo cadanseu senlleiro levando aqui dende o solpor espéranos toda unha noite máxica imaxinándoa ninguen descansa, aquí todo segue esperto cando espeta a alborada agora cada vez mais perto isto convértese no meu leito, e repito por séptima vez, non teño flow o que teño é xeito palpítame este peito axexando a ría q me veu nacer, todo semella tan perfeito voo entre xoaniñas e sen irme de aqui non podo evitar portar tanta morriña
Ai non, unha noite máis nesta cidadeee pérdemonos entre a densidadeee son momentos de non esquecer ven, déixate caer mentres non chega o mencer
E lo? xa non es capaz mirar esta paisaxe na alboraxe? achache unha mensaxe escrita noutra identidade abaulloucado e xa almorzando as derradeiras estrelas que aboian no roxo atmosférico con claridade hai persoas a mancheas, rúas onde pódense oir sereas e no mar vense as sereas e ao lonxe un sereo, cando xa esclarece o ceo o mesmo sitio coa misma esencia de seu monumentos que semellan de papel somos máis do que pintamos, é que temos un aquel... que, aaaaaai os locais aspiran fume mentres luces da cidade xa semellan vagalumes e que hai cousas que non teñen traducción hai xeitos de falar que din millor o que sentimos sacando a máis sincera expresión se puidendo lanzar beixos hoxe lanzo agarimos
Ai non, unha noite máis nesta cidadeee pérdemonos entre a densidadeee son momentos de non esquecer ven, déixate caer mentres non chega o mencer