Η νύχτα και τ’αστέρια παίρνουνε φωτιά μα εμένα η ψυχούλα μου κρυώνει σηκώνεται μια δίνη στον ορίζοντα θα είναι της αγάπης μας η σκόνη
Το πρώτο πρώτο γέλιο σου να’ρχότανε στα χείλη μου για λίγο να γελούσε εκείνη η στιγμή που σ’ ερωτεύτηκα στο σώμα μου για πάντα θα διαρκούσε
Η αγάπη που πάει πως σκορπίζει, πως σπάει πως τελειώνουν δυό άνθρωποι μόνοι; Δεν μπορεί όλα αυτά που μετράμε αγκαλιά σε μια ώρα να γίνονται σκόνη
Η αγάπη που πάει πως σκορπίζει, πως σπάει δεν μπορεί, δεν μπορεί κάτι μένει Με ότι μένει λοιπόν πάνω στο παρελθόν σ’αγαπώ, σ’αγαπώ κολλημένη, κολλημένη
Θα πάρει ο αέρας τα κομμάτια μας τους δυο μας θα σκορπίσει ως το φεγγάρι θα λιώσει το φεγγάρι από τη θλίψη μας κι ενά κενό τη θέση του θα πάρει
Η αγάπη που πάει πως σκορπίζει, πως σπάει πως τελειώνουν δυό άνθρωποι &