Céad slán ag sléibhte maorga chondae Dhún na nGall Agus dhá chéad slán ag an Earagal ard, ina stua os cionn caor 's call Nuair a ghluais mise thart le loch Dhún Lúich, go ciúin sa ghleann ina luí I mo dhiaidh bhí Gleanntáin Ghlas' Ghaoth Dobhair, is beag nár bhris mo chroí.
Ag taisteal domh amach fríd chnoic Ghleann Domhain, 's an Mhucais ar mo chúl Ní miste domh 'rá le brón 's le crá, ghur fhreasach a shil mise súil Go 'Meiriceá siar, a bhí mo thriall, i bhfad thar an fharraige mhór D'fhág mé slán ar feadh seal ag Dún na nGall, 's ag Gleanntáin Ghlas' Ghaoth Dobhair.
Níorbh é mo mhiansa imeacht ariamh ó mo thír bheag dhílis féin Ach trom lámh Gall, le cluain 's le feall, a thiomáin mé i gcéin B'é rún mo chroí'se pilleadh arís, nuair a dhéanfainn beagán stór 'S deireadh mo shaoil a chaitheamh le'm ghaoil, fá Ghleanntáin Ghlas' Ghaoth Dobhair.
Slán, slán go fóill a Dhún na nGall, a chondae shéimh gan smál 'S do d'fheara breá in am an ghá, nár umhlaigh riamh roimh Ghall Tá áit i mo chroí do gach fear a gach mnaoi, 's gach páiste beag agus mór Atá beo go buan, gan bhuairt gan ghruaim, fá Ghleanntáin Ghlas' Ghaoth Dobhair.