Ці ты гатовы? Я буду грысьць вас як зараза, Убачыш ва мне сказу і зненавідзіш адразу, Зьменіш да мяне свае манеры, стаўленьне, Свае рашэньне, бо пачуеш як цябе грызе сумленьне.
1. Сядаеш у крэсла, уключаеш ЦіВі (TV), глючыш, скачыш Пілот у руцэ, чаго шукаеш? Жыцьця там не ўбачыш Адно лайно разсыпаць адным у поле, другім у вочы, Ажно падлятаюць, радасьць адных плюшчыць, другіх корчыць.
А мне ўсё роўна _ бо што з таго што людзі плачуць, Скажы гэта ў твар другім, бомбы па пятках пляшуць. Народ дастала, ідуць у лекарні і ціха кажуць, Пра тое хто супраць каго, дзе, праз каго павяжуць.
Ці нам цікава? _ Пытаньняў мала, трэба чынаў Астыгла кава? _ Лухта расьце, як канюшына Бярэш газету, _ часопіс_ лісты гартаеш І не зважаеш ___ на каго ты вырастаеш – таеш.
Чаго дзівіцца, круціцца, таго шчэ не хапала Ну так, а што, ты жрэш гаўно і як бы гэтага мала Піхаеш дурь далей, са спадзяваньнем на пахвалы У натоўпе ў голас крычыць змушаюць, сукі дастала!
2. Устаю ў начы_ мільгочыць другая сорак восемь. У лядоўні пуста, бо піць хацеў_ за вакном восень. _Зрок шукае сьветлы пачак, запальніцу, абутак Гарачы дым пранзае горла – хоць лечыць смутак.
_На ўзроўні зрока далягляд выглядае банальна З начы на ноч ён не зьменяецца, гэта не рэальна У міг заўважыў паралелі, думкі падасьпелі У вачах пачырванела, два скачка выканала цела.
Дзьвер зачынілась без скрыпаньня, без адчуваньня Дзесьці падзеўся мой інстынкт_ сама-самазахаваньня У пакоі ціха, хоць у галаве бурліць ад думак Ну што за ліха, боль затушыць не хапіла б чарак
Рука сягнула ў сэйф, код набран, узгадалася маці Ласкаю трафейны Люгер майго памерлага дзядзі Першы – бясьпечны, халасты выймаю, у жыцьці прабел У секунду пасядзеў – адно засталося – ....[стрэл]