Ірвем на часткі ўсё як ёсьць, Спляліся шляхі - не разарваць, Глытая пыл, жывем турботай - Больш няма чаго хаваць. Адзін за ўсіх, Ратую ўсё, што браў у часу ў пазык. Я крочу ў бездань, Адпусьціў сябе да дробязі...
Узяць і страціць І болей не знайсьці... Адпусьці мяне, Прабач...
Той доўгі шлях, ён так далёк І яго бы толькі нам прайсьці, І растварыўшыся ў пустэчы, забыцца пра ўсё, Што жадалі мы... Адпусьці... Адпусьці...
Узяць і страціць, І болей не знайсьці... Адпусьці мяне... Прабач...