Արդյոք դու գիտես, թե որքան են հոգնել աչքերս քեզ փնտրելով անընդհատ, ամենուր Եվ մոլորված թափառում են իմ մտքերը, Հույս պահելով հանդիպել քեզ երբևիցե ճանապարհիս:
Եվ քանի քանի անքուն գիշերներ Սառը լռության անդորրն են խախտել, Իմաստուն աստղերն էլ անգամ չեն հոգնել, երբ շրթունքներիս քո անունն էր սառել, քո անունն էր սառել..
Հասկացավ ընկերս, և նույնիսկ անծանոթը` քմծիծաղ տալով անցավ ու գնաց:
Թե չես ափսոսում, գոնե տուր ինձ քո վիշտը, Թույլ տուր դատարկել սիրտդ խռոված