Դուք որ մեռաք հինգ դար առաջ,
դուք որ այսօր կմահանաք,
նույն ծառի ծիլն էիք կանաչ,
և դարձաք նույն հողին ճարակ:
Հինգ դար առաջ հինգ դար հետո,
նույն անցորդ եք անվերադարձ,
կիջնի անհույս մութ երեկո,
ձեր աչքերի վրա սառած:
Ծառի համար և այս հողի,
նույնն էր երեկ նույնն է այսօր,
նույն ծաղկումն է գարնանային,
Եվ աշնան նույն տերևը չոր...
Դուք, որ հաճախ արտասվեցիք
Եվ դուք, որ շատ զվարճացաք,
Դուք, որ տվիք փուշ ու ծաղիկ`
Նույն խավարին դարձաք բանակ...
Նույնն է հիմա դար ու վարկյան,
Երբ որ չկա երթ ու գալիք.
Համայնական նույնն է ճամբան,
Երբ որ չկա կյանքի ալիք...
Arthur Meschian еще тексты
Оценка текста
Статистика страницы на pesni.guru ▼
Просмотров сегодня: 1