(Կանադա, Մոնրեալ 1991 թ.) Խոսք՝ Կոմիտաս, Երաժշտություն` Վահան Արծրունի Բարակ ուղին սողալով Ոտքի տակին դողալով, Կյանքի ծայրին բուսել է Կյանքի ծառը շողալով...
Ի՜նչ լայն սիրտ է, որ ունի Այս ճանապարհն Անհունի... Մարդու, բույսի, գազանի Եւ թեւավոր թռչունի...
Բարակ ուղին սողալով Ոտքի տակին դողալով, Կյանքի ծայրին բուսել է Կյանքի ծառը շողալով...