Կավի նման ափերի մեջ ինձ ճմռում է բեմը այս հսկա Ձայնը կախվեց առաստաղից, արձագանքի համար այլևս սիրտ չկա Եվ վարագույրը ապակյա դանդաղ իջավ, սեղմվեց բեմի եզրին Եվ երգը, գոլորշու նման, հպվեց նրան, դարձավ կաթիլ
Օրերը լուռ, օրերը ծուռ, օրերը լերկ, օրերը անիմաստ Օրերը նեղ, օրերը խենթ, օրեր անշարժ, կամ էլ վազքից հոգնած Օրեր հարբած, օրեր տարված, օրեր կարոտ, օրեր օտարացած Օրեր լարված աղեղի պես, օրեր աղոթք, կամ անեծքի տրված
Հազար հազար դեմքերի մեջ տեսնում եմ քո աչքերը ես միայն Ինչու է բեմը լուսավոր, իսկ դահլիճի շարքերը աննշմար Մի տող, մի տուն, մի երգ` ոչինչ սիրո մասին երբեք ես չեմ գրել, Որովհետև խենթի նման իրականում եմ միշտ սիրել
Իբրև երազ, իբրև կարոտ, իբրև հրաշք, կապույտ երկինք Դու մարդկային ոգու տաղան