ці адчуваеш
як маладосьць
у штодзённасьці
нібы пясок праз пальцы
паспрабуй зразумець
пакуль ня позна
якое глыбокае схавана расчараваньне
пад грудай майна
з цэтлікам "прэстыжна":
звычайна яно раздушвае
мы сакралізуем
надзяляем нечым звышнатуральным
стасункі, людзей, зьявы і рэчы,
дзяржавы і расы
так жыць ня страшна
але гэта акуляры
якія дазваляюць апраўданьні
і разьвязваюць рукі
так, я разумею, што магу і раблю балюча
крытыкуючы Твой аб'ект паклону
Твой крыж
але я не магу іначай
я не люблю ланцугі
якія накідваюць і якімі б'юць
іх не мае быць
ні на мне, ні на Табе,
ні на кім
падзяляць ўсю віну
прымаць гэты боль і няшчасьце
насіць цяжар у душы
як пакуту за дурнога сваяка
і шнары за любоў
адзіны боль, за які мне не сорамна
гэта боль самому сабе.
Askiepak еще тексты
Оценка текста
Статистика страницы на pesni.guru ▼
Просмотров сегодня: 1