A chantar m'er de co qu'eu no volria, Tant me rancur de lui cui sui amia Car eu l'am mais que nulha ren que sia: Vas lui no-m val Merces ni Cortezia Ni ma beltatz ni mos pretz ni mos sens:
Qu'atressi-m sui enganad' e trahia Com degr' esser, s'eu fos desavinens.
D'aissò-m conòrt, car anc non fi falhensa, Amics, vas vos per nulha captenensa; Ans vos am mais non fetz Seguìs Valensa,
E platz mi mout que eu d'amar vos vensa; Lo meus amics, car ètz lo plus valens; Mi faitz orgòlh en ditz et en parvensa E si ètz francs vas totas autras gens.
Meravelh me com vòstre còrs s'orgòlha, Amics, vas me, per qu'ai razon que-m dòlha; Non es ges dreitz qu'autr'amors vos mi tòlha, Per nulha ren que-us diga ni acòlha. E membre vos quals fo-l comensamens De nòstr'amor! Ja Dòmnedeus non vòlha, Qu'en ma colpa sia-l departimens.
Proeza grans, qu'el vòstre còrs s'aizina E lo rics prètz qu'avètz m'en ataïma; Qu'una non sai, lonhdana ni vezina, Si vòl amar, vas vos no si' aclina;
Mas vos, amics, ètz ben tant conoissens Que ben devètz conòisser la plus fina: E membre vos de nòstre covinens.
Valer mi deu mos prètz e mos paratges E ma beutatz, e plus mos fins coratges;
Per qu'eu vos man, lai on es vòstr'estatges, Esta chanson, que me sia messatges, E vòlh saber, lo meus bèls amics gens, Per que vos m'ètz tant fèrs ni tant salvatges; No sai si s'es orgòlhs o mals talents.
Mas aitan plus vòlh li digas, messatges Qu'en tròp d'orgòlh an gran dan maintas gens.