On sadyt·sya s neyu ryadom, On beret eë za plechy, Y prychudlyvym uzorom zasverkaet eho rechʹ:
"Slushay, tam, daleko-daleko, estʹ zemlya. Tam Novyy Hod, ty ne poveryshʹ, Tam Novyy Hod dva raza v hod, vot. Tam sneh, tam stolʹko sneha, Chto esly b ya tam ne byl sam, YA b ne poveryl, chto byvaet stolʹko sneha, Chto zemlya ne vydyt neba, Y zvëzdam ne vydatʹ s vershyn, Kak posredy ohney vechernykh y hudkov mashyn Mchyt·sya tykhyy ohonëk moey dushy".
Tykho-tykho-tykho! Tam Nʹyu-York hovoryt s Moskvoy: "Moskva, Moskva, zabery menya domoy!" Dolhoyu upryamoyu strokoy Bezhyt doroha podo mnoy, Eshchë chutʹ-chutʹ y rasproshchaemsya s zemley! A ey klyanët·sya, chto vernët·sya: "Sovru tak s mesta ne soydu!" Vrët... soydet...
Kakaya hlupostʹ, pravo, verytʹ eho slovam, A ne poverytʹ - hrekh, Tomu, kotoryy veselee y svetlee ykh vsekh, ékh! Ona molchyt y ulybaet·sya emu, tomu, Kotoryy vozvrashchaet·sya...