Դու կարծում ես այդ անձրևն է
Արտասվում պատուհանիդ,
Այդ ափսոսանքի խոսքերն են
Գլորվում հատիկ-հատիկ:
Գլորվում են ու հոսում են,
Ապակուց թափվում են ցած,
Այս խոսքերյ, որ լուվում են
Իմ երգի մեջ ուշացած:
Ու՞մ է պետք խոստովանանքդ,
Ափսոսանքդ ուշացած,
Սերյ քո մի հանելուկ էր
Ու գաղտնիք էր չբացված:
Դա գուցե աշնան կատակն էր,
Տերևներն էին դեղնած,
ծառուղում լուռ արտասվում էր
Մի աղջիկ՝ մենակ կանգնած:
Մեր սիրո աշունը էլ երբեք չի կրկնվի,
Եվ անցյալն ամեն անգամ աշնան հետ կայցելի,
Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի...
Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի:
Ես հիմա նոր հասկանում եմ՝
Անցյալը ետ չես բերի,
Այս ամենը հատուցումն է
Իմ գործած հին մեղքերի:
Այն աղջիկը և աշունը
Բախտն էր իմ, որ կորցրի,
Դա ջահել իմ խենթությունն էր,
Ո&
By Quietly еще тексты
Другие названия этого текста
- Ռուբեն Հախվերդյան - Մեր սիրո աշունը (1)
- By Quietly - Treck 73 (0)
- Ruben Haxverdyan - mek tari arajva animast krivner@ karas kardas smsnert (0)
Оценка текста
Статистика страницы на pesni.guru ▼
Просмотров сегодня: 2