калі ідуць на абардаж,
і поўніць полымя прасцяг
да верху мачты - экіпаж
цвікамі прыбівае сцяг.
даўно здалася - нават сталь, -
і толькі зараз - мы памром
пад сцягам, што ў прадонні хваль
знікае разам з караблём
ў крыві краіны нашай бель,
прыходзіць час смяротных сноў,
і нашай волі карабель, -
няскораны, - ідзе на дно.
і сёння ў вечны наш працяг,
у неба на світанні дня
уздымуць нас, як волі сцяг,
якому й Богу нельга зняць
(cbd) Лявон вольскі еще тексты
Оценка текста
Статистика страницы на pesni.guru ▼
Просмотров сегодня: 1