Достойно есть / величати Тя Жизнодавца, / на Кресте руце простершаго, / и сокрушшаго державу вражию. Άξιον εστί, μεγαλύνειν Σε τον ζωοδότην, τον εν τω σταυρώ τας χείρας εκτείναντα και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού.
Ужасеся земля, / и солнце Спасе скрыся, / Тебе Невечернему Свету Христе, / зашедшу во гробе плотски. Έφριξεν η γη, και ο ήλιος, Σώτερ, εκρύβη, σου του ανεσπέρου φέγγους, Χριστέ, δύναντος εν τάφω σωματικώς.
Око сладкое, и устне Твои како заключу Слове? / Како же Тя мертволепно погребу? / Ужасаюся, вопияше Иосиф. Όμμα το γλυκύ και τα χείλη σου, πώς μύσσω, Λόγε; Πώς νεκροπρεπώς δέ κηδεύσω Σε; Ανεβόα μετά φρίκης, Ιωσήφ!
Плакаше горько Пренепорочная Мати Твоя Слове, / егда во гробе виде Тебе Неизреченнаго и Безначальнаго Бога. Έκλαιε πικρώς, η πανάφθορος μήτηρ σου, Λόγε, ότε εν τω τάφω εώρακε Σε, τον άφραστον και άναρχον Θεόν.