Ты зноўку глядзіш наўздагон сонцу, Але вочы, на жаль, больш ня здольныя бачыць жыцьцё. Спадзяесься, што заўтра зазьзяе бясконца Белым вірам твае новае пачуцьцё.
Твае словы застылі ў хлусьні малявонцай, І ніхто больш ня скажа ці то праўда, ці не. Паміраць мы працягнем у бітве нясконцай, Але хіба ж гэта варта: ваяваць не за сябе?
Ужо спыніліся крокі ў калідоры, Адчыняцца раптоўна дзьверы ў твой цёмны пакой. Ты ляжыш на ложку і бачыш зоры, Што захіснулі твой дах і спакой.
Рэфрэн: Наверсе, там, дзе няма аблокаў. Наверсе, там, дзе заўсёды цішыня. Наверсе, там, дзе ніколі ня будзе змроку. Наверсе толькі ты і я.
Новым днем разгарнецца гэта восень, У паветры зноў водар чыстай вады. Словы ціха застылі на твае вуснах, Ты ня скажаш нічога, хоць у грудзях стомлены крык.
Рэфрэн
Навокал толькі хлусьня і холад, Ты болей ніколі не стрымаеш нічога ўнутры, І пэўна, што будзеш ты ўжо далёка Калі з нашай зямлі сыйдзе чорны дым.