Ujavicie sabie: my imčymsia ŭ biaźmiežnaj prastory. Štochvilinu, štohod my lacim u dalokuju ciš. A prosta ciapier ty staiš i ŭziraješsia ŭ zory, Na imklivaść ziamli nie zvažaješ i ŭ nieba hladziš.
Nie adnojčy, napeŭna, šukaŭ ty na niebie suzorji Naziraŭ, jak imkliva pa niebie kamety laciać Ale zorki my bačym, kali dazvalaje nadvorje I na žal čałaviectva nia moža na heta ŭpłyvać
I maŭklivy spakoj u dušu nam prynosiać abłoki I ŭsio roŭna nia zdolny ŭparadkavać dumak svaich Daciahnucca rukoj niemahčyma da zorak dalokich Zastajecca nam tolki niaskorana maryć pra ich.