за акенцам дождж і дарэмны намаганьні як-небудзь палепшыць маё адчуванне свайго існавання, таго што не дарма ўсё і што ня цалкам з чалавека робяць парасё але ізноў я бачу толькі адны няўдачы чытаючы чарговы артыкул цi справаздачў і трэба яшчэ быть удзячным за гэты клопат калі што і робіцца, то гэта с цябе робат і горш за ўсё што ўсе не разам рухаюцца ўперад светлай будчыні ў хату адчыняя дзверы а толькі адзінкі, і нават крыўдна што усіх вольнадумцы залічаны ў псіхі ізаляваны ад грамадства каменнай сцяною сацыяльнай з'явай той, што клічуць адзінотай паглядзі ўважліва і будзеш са мной згодны як раз тваё змаганьне цябе робіць самотным
а ім што не рабі, усё адно ты будзеш клоўнам да такіх як ты іх навучылі ставіцца адмоуна там ужо поунач у іх атручаных сэрдцах дзе пасяліла ўлада абыякавась, холад і жах а як жа так? спытаеш у сябе ты калі на кухні ў роздуме запаліш цыгарэту і зноў так сумна, калі няма адказу адразу хочацца ужо закінуть гэты пазл працягваць у адзіноце рухацца наперад светлай будучыні у хату адчыняя дзверы і дзе ж тыя адзінкі? абапал цемра, да і наперадзе ўжо абгрунтавалася сістэма і так усё жыццё, цяпер ты са мной згодны? у тым что нас змаганне як раз робіць самотнымі ну вось і ўсё бунтар, досыць ужо ад праўды бегчы падумаеш аднойчы под экзістэнцыяльны рэпчык