Ik drink op mijn verwoeste huis, Op 't leven boos en grauw, De eenzaamheid, ons beider kruis, En ik drink ook op jou, – En op de mond die mij beloog, De wereld koud en wreed, En op het doodlijk kille oog, Op God die ons vergeet.
Ik drink de bitterheid van herfst en tuberozen, Gloeiend heet, als brandewijn. De schemering, de nacht, het troosteloze, Dat drink ik, dat bittere kwatrijn.
Ik drink op dit skelve hûs 't jammerdearlik lot fan my Op stelsjes gek fan iensumens En dan as lêst' op dy, – De mûle sa ûntrou en falsk, Fol deadske kjeld it each En dat de wrâld skeinde en sloech En God der net nei seach.
Ik drink de bitterens fan hjerst en tuberoazen Op 't libben boas en grau It skimerjen, de nacht, it net te treasten Dat drink ik, bitter, rau.