Sa droech ik myn swiere lot oer tin iis, oer ien nacht iis. Mei in krak! sakk' ik dertroch, myn hert sonk as in stien. Mar hoe swier myn lot ek wie, it bleau hingjen oan in skos. Sûnt dy dei lit myn swiere lot net mear los. Dat 'k de drinkeldea ûntkaam wit de maaitiid, wit de skriis. Fan dy twa is ien dan toch nei myn master gien En dy hat him dêr ferpraat. Hy hat oeral om my socht. Fan kweade tongen begelaad op syn lange tocht. En sa helle hy my yn, hat my yn syn earmen naam, Hat my op syn hynder tild mei myn swiere lot. Hy koe net bliuwe. Mar ien dei. Al it oare bleau foargoed: Kweade tongen, ien nacht iis en myn hertebloed.