Вітаю вас любыя браты ды сёстры. Загад за загадам за вёснамі вёсны. Яны усё бліжэй да нашага падворку. Яны спрабуюць нішчыць нас па асобку. Мент мае правы а ты абавязакі. І памятай, балота закону вельмі вязкае. Патрапіў у палон, кайданы за сьпіною. Але ніякай пашаны для мянтоўскага гною.
Лепш забі мяне мент! Дзеля таго каб у ночку спакойна вяртацца дамоў. Забі мяне мент! Бо я не забуду цябе і тваіх браткоў. Забі мяне мент! Бо прыдзе час і я ня буду так проста стаяць. Забі мяне мент! Дзеля таго каб у ночку спакойна спаць.
Новыя сводкі, чарговыя ахвяры. Нязгодных чакаюць “эўрапейскія” нары. Яшчэ адзін у шпіталі апасьля затрыманьня. Прэмія за добрае загаду выкананьне. Давольная морда, сытае рыла. Добры заробак, жывецца ня хіла. І будзь я бамжом ля сьметнікавага баку. Аніякай пашаны для дзяржаўнай сабакі.
Забіты жыцьцём абгрызаю пазногці. Бабуля ў пакоі “анёл паньскі” чытае. Вечар. Спальны раён. Небяспека. Там мянтоўскі патруль, плян вырабляе. У маім падворку нябыло калабарантаў. Аніякай павагі да быдла ў форме. Акупант на заўжды застаецца акупантам. Пісталет, дубіна – яго маральныя нормы. Я памятаю як плакала жонка суседа. Калі яго забралі бо кагосьці ня выдаў. Ён круцей за Тайсана круцей за Алі, Ён адгрыз оперу вуха калі яго бралі. І дурное пытаньне: чаму мент мой вораг? Няўжо гэта быдла назваць можна сябрам. Загад улады яго маральная норма. Акупант назаўжды застаецца акупантам.