Երբոր բացվին դըռներն հուսո, Եվ մեր երկրեն փախտա ձըմեռ, Չըքնաղ երկիր մեր Արմենիո, Երբ փայելե յուր քաղցրիկ օրեր, Երբոր ծիծարն իր բույն դառնա, Երբոր ծառերն հագնին տերեվ` Ցանկամ տեսնել զիմ Կիլիկիա, Աշխարհն` որ ինձ ետուր արև` Ցանկամ տեսնել զիմ Կիլիկիա, Աշխարհն` որ ինձ ետուր արև:
2. Հասակ մը կա մաեր կենաց մեջ, Ուր ամենայն ինձ կավարտի. Հասակ մը, ուր հոգին ի տենչ Հիշատակաց յուր կարոտի. Հորժան քնարս իմ ցրտանա, Սիրույն տալով վերջին բարև`
Երթամ ննջել զիմ Կիլիկիա, Աշխարհն` որ ինձ ետուր արև` Երթամ ննջել զիմ Կիլիկիա, Աշխարհն` որ ինձ ետուր արև: