ერთ დროს არსებობდა მთა,მთაზე რაღაც ხმა... გრძელდებოდა,საფლავები დგას დიდი. შიში მიგვრის ტანში,თოვლში.აზრები მაქვს... მთაში ოდესმე მე ნამყოფი ვარ ზამთარში. მახსოვს ნისლში დაკარგულმა ვიარე, საფლავისკენ მთაზე გზები, შემოვიარე. და ვიარე, ვიარე... სანამ არ მოვნახე გზა და გზაზე ვიღაც მგზავრი ანაფორით დგას. შევხედე, ვიცანი: ვიცი, მოსული ხარ ციდან. ციდან ხარ თუ ნათელ მზიდან. გამშორდი გზიდან. გამეცალე მიმასწავლე საფლავისკენ გზა და თუ დაღამდეს გამინათე, ცა... მე ვეძებ გზას... გავიგე რომ აქ არის საფლავი მე ეს ამბავი ჩემს ცხოვრებისგან გავყავი. და თუ იცი სად დგას ცა? რომელიც დაჰყურებს საფლავთა მთას
მის: ტყე... ტყე... ტყე... ტყეში ხმება უფესვებო ხე... მთა... მთა... მთა... მთის საფლავზე, მესაფლავე დგას ტყე... ტყე... ტყე... ტყე