Ilk kez hesaplasiyorum kendimle Tuhaftir kalemi,kagidi ve seni onca sevmeme ragmen Sana ilk kez yaziyorum Simdi sen yoksun,seni düsünmek var Çocukken de seni düsünürdüm her gece Radyo dinler,siir yazardim Her Çarsamba pazara giderdik annemle Babam maas aldiginda baklava yerdik Dondurmayi da çok severdik Ablam üç top yerdi,ben iki top Yalnizca bu yüzden kavga ederdik Oysa hayatimin vazgeçilmeziydi ablam Onun da yüzü hiç gülmedi,hayirsizin birine kaçip mahvetti hayatini Aklimdan hiç çikmaz gittigi günkü karanliklar Hüznümü büyüttüm o günden beri,kendimi degil Gözlerimde hala bir çocuk aglar Düslerimi gezdirdigim bulutlar bir tohumun özlemiydi çiçege Ve hala kulaklarimda annemin sesi Bitirsen su okulu,bir ise girsen Siirle karin doymadigi dogruydu Bak Cemil okudu mühendis oldu En güzel kiziyla evlendi Üsküdar'in Evini de aldi arabasini da Bense baglama çalardim kendi halimce Sesim güzelmis öyle derlerdi Nereden bilirdim hep hüzün türküleri söyleyecegimi Hayat bana yalan söyledi
Mektuplar yazardim Almanya'daki abime Okulu bitirecegime söz verirdim Masum düslerimin o en sürgün adasinda Bakislari uzaklara dalip giden sarkilar Ve mevsimsiz solmus bir çiçek gibi Ayaklar altinda nasil ezilirse umut Benim de günesimi iste öyle çaldilar Öyle tutsak aldilar sevinçlerimi Sensiz geçen her günü hesabima yazdilar Simdi öyle uzak ki çay içip,simit yedigimiz o günler Kardesine karne hediyesi uçurtma yaptigim günler öyle uzak ki