Å, den svalande vind stryk om heiande inn, friskar opp i min sorgtunge hug. Han svalar vel godt, men det hjelper ikkje stort, - denne sorga har falle meg så tung.
Attom fjella her sør innom vesle sæterdør går no ho som gjer hugen min så stur, - ho so står min tanke så gullande god frå den kvelden då ho lova bli mi brur.
Å, kor hjarta mitt brann då eg tok hennar hand og varleg drog henne til meg inn. Ho var mjuk, ho var varm, ho var rein, ho var fin; og eg kjende kor ho skalv i armen min.
Å, du trulause møy, som for meg "kunde døy" - korleis kunde din hug seg såleis snu? Korleis kunde du gi ein annan hjarta ditt - du som eingong hadde lova bli mi brud?
Over heiane inn stryk den svalande vind, friskar opp i min sorgtunge hug; men kor det ennsvalar, det hjelper ikkje stort, - denne sorga har falle meg så tung.