Tá eg hugsi um barnadagar mínar Er tað ræðumyndir ið eg minnist best Tær løtur eg var bukaður og bangin Í huga mínum tær seg hava fest Tí sum barn tú vilt taka fyri givið At í kærleika skapast tín verð Men tann dagin, tú skalt stíga út í lívið Ert tú sum eitt friðleyst dýr ið reikar her Standa vaksin har og peika tær á vegin Hava meiningar og vilja seta mið Allir dreymarnir og teirra brostnu vónir Skulu fremjast í tær og fylgja við Ert tú lýðin fært tú rós og allan heiður Í uppreistri missur tú alt Ongin elskar eitt barn sum ikki eydnast Ongin elskar eitt barn sum er frælst Men hvør megnar av røttum at vita Hvat rúmast - hvat skapast vit til Hvør kann beina ein fram til eitt eydnuríkt lív Hvat menniskja evnar og vil Lat tínar blómur festa rót í góðum lendi Og lat plantur tínar grógva vilt og vítt Í vakstrarhúsi saknast sól og vindur Í náttúruni tær kunnu vaksa frítt Tey tú elskar skulu royna sínar veingir So tey einaferð finna sítt flog Sum tú virðir tíni egnu tú vilt sanna At tey eisini vilja virða teg so