У тым самотным краі, Дзе змоўкне вецер, дзе не пройдзе шлях, Дзе дрэвы паміраюць, - Няма надзеі з воляю ў вачах. Паміж пустэльняў -- багна, Дзе кожны цягне свой уласны горб, Сапраўдны край маўчаньня -- Балота і насельніцтва яго...
Між дрэў пахілых, мокрых Надзеі з воляй не здабыў ніхто. Жыццё, нібы акторка, Што ў зале гіне, змрочнай і пустой. Карчамі ў плыні соннай Сабе плывуць бязвольна проста ўніз, За дах, за хлеб надзённы -- Што ж трэба тым, хто вырас у хлусні?
Між дзвюх пустэльняў -- багна, І ўласны горб тут цягне кожны з нас Як стаць на штосьці вартым, Калі ідзеш па купінах увесь час? У вечным недаверы: Сусед пільнуе, каб забраць твой дом, Пад сонцам здрады шэрым Глынае багна нас усіх жыўцом...
Сапраўдны край маўчаньня -- Балотны край з насельніцтвам сваім. Адмовіўшы змаганьне, Ці ж ты, як корч, не стаў зусім глухім? Казаць далей не варта. За "дабрабыт" прадаў свой дух дарма. І час прамовіць праўду: Жывы тапелец, шанцаў больш няма.