Gure euskera eder maitea galtzen gaur degu ikusten, euskaldun onak arritzeko da nola ez diran lotsatzen! Larramendirik, Astarloarik ez da geiago aipatzen... Ez da utsegin aundiagorik ondo badegu pentsatzen.
Galdu dirade oitura onak, galdua dugu Euskera... ola bagaude, eun une barru galdu da gure izena! Erro, Aizkibel ziran bezela erakusterik gaur ez da. Gure euskera ...ai! galtzen bada gu... euskaldunak ez gera!
Nola isildu eta barkatu? Etorkizunen Kondairak arrazoiakin esango digu: nun dira zuen oiturak? Damu dute bai... gaur euskaldunak lotsa pixka bat dutenak, aspaldi esan duten bezela gizonik jakintsuenak.
Dala Parisen eta Londresen jakintsu asko badira; euskerazko liburu zarren ondoren ibiltzen dira... Or da Luziano, printze ernaia, orain guretar deguna, euskerazale bikain-bikaina, jakintsuetan aundi dena.
Arren, ez bada galdu euskera, nere anaia maiteak! Galtzen badegu... galduak gera gu eta gure semeak. Beti euskeraz itz egin, bada, oso zaar eta gazteak esan ez dedin denok gerala euskaldun biotz gabeak.