Bóg się rodzi – moc truchleje, Pan niebiosów – obnażony! Ogień krzepnie – blask ciemnieje, Ma granice – Nieskończony! Wzgardzony – okryty chwałą, Śmiertelny – Król nad wiekami,
A Słowo Ciałem się stało i mieszkało między nami.
Cóż masz niebo, nad ziemiany? Bóg porzucił szczęście swoje. Wszedł między lud ukochany, Dzieląc z nim trudy i znoje Niemało cierpiał, niemało, Żeśmy byli winni sami, A Słowo...
W nędznej szopie urodzony. Żłób mu za kolebkę dano, Cóż jest, czym był otoczony? Bydło, pasterze i siano. Ubodzy: was to spotkało Witać go przed bogaczami A Słowo...
Podnieś rękę, Boże Dziecię, Błogosław ojczyznę miłą, W dobrych radach, dobrym bycie. Wspieraj jej siłę swą siłą. Dom nasz i majętność całą I wszystkie wioski z miastami. A Słowo...
Wariant 2
Bóg się rodzi, moc truchleje, Pan niebiosów obnażony; ogień krzepnie, blask ciemnieje, ma granice Nieskończony. Wzgardzony — okryty chwałą, śmiertelny — Król nad wiekami; a Słowo Ciałem się stało i mieszkało między nami.
Cóż, niebo, masz nad ziemiany? Bóg porzucił szczęście twoje, wszedł między lud ukochany, dzieląc z nim trudy i znoje: niemało cierpiał, niemało, żeśmy byli winni sami; a Słowo Ciałem się stało i mieszkało między nami
W nędznej szopie urodzony, żłób Mu za kolebkę dano; cóż jest, czym był otoczony? Bydło, pasterze i siano. Ubodzy, was to spotkało witać Go przed bogaczami; a Słowo Ciałem się stało i mieszkało między nami.
Potem i króle widziani, cisną się między prostotą, niosąc dary Panu w dani: mirrę, kadzidło i złoto. Bóstwo to razem zmieszało z wieśniaczymi ofiarami; a Słowo Ciałem się stało i mieszkało między nami.
Podnieś rękę, Boże Dziecię, błogosław ojczyznę miłą, w dobrych radach, w dobrym bycie wspieraj jej siłę swą siłą, dom nasz i majętność całą, i Twoje wioski z miastami; a Słowo Ciałem się stało i mieszkało między nami.
Informacje dodatkowe Nie wiemy, jaką melodię przewidywał OsobaFranciszek Karpiński do swojej pieśni. Najwcześniejszy jej zapis znamy z pastorałki z przełomu XVIII i XIX w., opracowanej na sopran, bas i 2 skrzypiec (rękopis w bibliotece seminarium duchownego w Sandomierzu). W 1838 r. zapisuje melodię OsobaMioduszewski (Śpiewnik kościelny). Współczesna praktyka, która ma szereg, minimalnych zresztą, wariantów, zgodna jest w zasadzie z OsobaMioduszewskim, upraszczając nieco jego wersję. Tekst, noszący tytuł Pieśń o Narodzeniu Pańskim, powstać musiał przed 1790 r., datę tę bowiem nosi imprimatur na wydrukowanym w Supraślu w 1792 r. zbiorku Pieśni nabożnych pióra OsobaFranciszka Karpińskiego, w którym utwór ten został zamieszczony.