Самі сябе малявалі, Самі сваімі рукамі, Сусьвет падаваўся такім безнадзейна складаным — Свой сьціплы сюжэт з табой малявалі.
Дыхаць сьвежым зімовым паветрам, Мароз, але не замерзьнем — перажылі і горшыя дні. Дыхаць — нічога сабе не пакінуць, Згубіцца без барацьбы: А што, калі мы ў цэлым сьвеце адны.
Дыхаць — нібыта ні ўчора ні заўтра, Дыхаць без раўнавагі: ва ўпартых баях па кароткіх глытках. Дыхаць — і выгляд рабіць, быццам дымам прыемна дні напаўняць: А што калі так, а што калі так.
На высокім даху прашаптаў ёй ціха: Я цябе ніколі, ніколі не пакіну, Крочым асьцярожна, проста не глядзім уніз. На высокім даху прашаптаў ёй ціха: Я цябе ніколі, ніколі не пакіну, Размаўляй цішэй — нас пачуюць усе.
Дыхаць — кволымі пальцамі крэйдай маляваць на паверхах, Як ёсьць ад пачатку і да канца, Дыхаць, тым што даўно не належыць, Сярод бліскавіц — цішыня: бо я гэта ты, а ты гэта я.
Буду маліцца бясконца, буду маліцца штодзень, Каб не сказаць, сустрэўшы цябе: Ой, якія людзі, узгадаем нашы цуды: перарывай, давай, перарывай, давай! Буду маліцца бясконца, буду маліцца штодзень, Каб не сказаць, сустрэўшы цябе: Ой, якія фарбы, іх пазнаем без падказак: Перарывай, давай, перарывай, давай…
Напэўна мары таксама ўмеюць забіваць: Рабіць з нас зомбі пасьля кожнай няўдалай спробы да іх дацягнуцца. Не, пра тыя малюнкі ніколі ня варта шкадаваць, мы насамрэч такія: Балюча — тужлівыя, кахаем — шчасьлівыя, губляем — чульлівая, знаходзім — добразычлівыя.
Паветра не павінна падпарадкоўвацца — яно само па сабе, яно проста ёсьць, Мы з табой таксама самі па сабе, прымаем сур’ёзныя рашэньні. Хачу прапанаваць адно несур’ёзнае, нібыта выключэньне з правілаў, Але пра гэта пазьней, а пакуль… Мой адрас не зьмяніўся, я цябе вельмі чакаю!