Дарэчы Нам добра Вядома Хапіць павінна слова Каб зрушыть Бетонны Падмурак захапляльных Любовных Гісторый Нам на сваі жа дахі Взбірацца Вышэй
Змагацца Змагацца Змагацца І раптам разгубіцца У момант Адказны У момант самы важны У момант Чаканы Забыўшыся на раны Рабіцца Цішэй
Стралялі міма, міма цэлясь, не маглі Хоць намагаліся й шансы ў нас былі Ды кулі ў процілеглыя бакі За імі мы На прыканцы не зразумеўшы кепскі жарт Паразляталіся па розных гарадах Каб потым паасобку сумаваць Адлегласць
У слове Ніводнай Падказкі Яно існуе побач Маленькім Нябачным Узнікне, як маланка Накрые Як хваля Як шкло бывае тонкім І цвёрдым Як сталь
Змагацца Змагацца Змагацца А вецер будзе моцным Халодным Упартым Праводзіш і жывыя Мішэні Знасілаў Нібыта нехта супраць І хоча Свайго
Стралялі міма, міма цэлясь, не маглі Хоць намагаліся й шансы ў нас былі Ды кулі ў процілеглыя бакі За імі мы На прыканцы не зразумеўшы кепскі жарт Паразляталіся па розных гарадах Каб потым паасобку сумаваць Адлегласць
Дыхаць адным і тым жа паветрам Каму лёгка й свабодна, каму раздзіраючы горла Клімат, прырода, часавы пояс Ці, можа, гэта проста мы з табою такія розныя?