Ախ ես գիտեմ, չէիր սիրում Հիմա գիտեմ ես անկասկած... Վազվզում ենք մենք սեզերում, Խոտերի մեջ խոնավ ու թաց: Հետո նստում ուրախ ու գոհ, Երեքնուկի թուփ ենք քաղում Եվ այդ ծանոթ երեքնուկով “Սիրում-սիրում” անվերջ խաղում: Անուններում երեք հոգու Եվ դու կաս միշտ, և ե՛ս միշտ կամ Քո անունն եմ ես միշտ պոկում, Իսկ դու իմը` ո՜չ մի անգամ: Որքա՜ն անգամ եմ ես վանել Տխուր մտքերն ինձնից հեռու Եվ վախեցել եմ միտք անել, Որ դու... որ դու ինձ չես սիրում: Չէ՜,ինձ չէի՛ր, չէի՛ր սիրում... Թե չէ – ի՞նչ է, բա՞րդ էր այդքան Գտնել երեք անուններում Իմ անունը գեթ մեկ անգամ: