Сiжу я на лауцы хлюпаю пiва, Пустую бутэльку разаб’ю не аддам. Мне не хапае прастога экстрыму, Але душу сваю нiкому не здам. Зноуку я п’яны ад абурэння, Тапчу рамонак, ламаю кусты. Я хачу бачыць, толькi чорнае неба, Ламае пачуцце новай бяды.
Прыпеу: Хэй, сябра, уздымем нашы сцягi, Хэй, адчынiм аканiцы у знак. Хэй, сябра, уздымем нашы сцягi, Хэй, уставай, калi ты не мярцвяк.
Стаяць на палiцах ужо усе папрокi. Словы з кiшэнi, як пiсталет. Дзецi не вучаць простых урокау, Затое трымаюць рабочы касцет. Ужо мне абрыдла хлусня крывадуша, Людзi – гауно, а сонца – лiхтар. Мне не хапае простага узору, Вiдаць трэба весцi непрыстойны базар.