Παρθένα Μαρία, η ευσέβειά μου είναι γνωστή, εκκλησιάζομαι και κοινωνώ Παρθένα Μαρία, η αγνότητά μου στη ψυχή είναι παράδειγμα για τους πιστούς Μα πως, Παναγία, πως για αυτούς χορεύει ωραία; Το κορμί της πως πετάει φωτιές; Τη νιώθω, τη βλέπω, ο ήλιος στα μαλλιά της δύει και χάνω τα μυαλά μου, ο λογικός
Σκοτάδι κι ανάβει, ο πόθος μου ορμεί σημάδι του Άδη, σαν χάδι στο κορμί
Μα, είμαι αθώος! Δεν φταίω εγώ! Φταίει η τσιγγάνα, αυτή φωτιά είναι, θα καώ! Δεν φταίω εγώ που ο δυνατός είναι ο διάβολος και όχι ο Θεός
Παρθένα Μαρία, τη μάγισσα ετούτη εδώ μην την αφήνεις τις ψυχές να καίει Τη λένε Εσμεράλδα, την κόλαση να πάει να βρει, αλλιώς, μόνο για μένα να αναπνέει
(-Δικαστή Φρόλο, η τσιγγάνα το 'σκασε. -Τι; -Δεν είναι πουθενά στην εκκλησία. Έφυγε. -Μα, πως; Δεν πειράζει. Φύγε, ηλίθιε! Θα τη βρω εγώ. Έστω κι αν χρειαστεί να κάψω ολόκληρο το Παρίσι!)
Σκοτάδι του Άδη, τσιγγάνικη καρδιά Απόψε το βράδυ θα ανάψω πυρκαγιά
Ο Θεός μαζί της. Ή θα υποκύψει ή θα την πετάξω στη φωτιά.