sana uzak kentlerden birinde zamanin bir yerinde seni ve senli günleri animsatti aksam günesi onca zamanin üstünde eskimeyen bir düsüncesin simdi insan hergün animsar mi ayni gözleri..
seni seviyordum ve senin haberin yoktu.. saçlarini izliyordum uzaktan kulaginin arkasina düsüsü ve burnun! herkesten baskaydi iste.. güldügün zaman yukariya bakardin.. yukari kalkan basin ve gülen gözlerin vardi. ne güzeldiler! sen bilmiyordun.. ben seni seviyordum... kalbime sigmiyordu aklimdan geçenler. duvarlara, vitrin camlarina, kaldirimlara çarpiyordu. geri dönüyordu çogalarak. senin sesini duydugum masalarda erteliyordum herseyi.. herseyi erteleyisim oluyordun. kalp agrisi oluyordun. birlikte soludugumuz sokak isimleri oluyordun. mevsimler degisiyor ve büyüyorduk. dönemeçler geçiyor, köprüler göze aliyor
[ hide ads ]
ve bazen, tekin olmayan sularin üzerinden atliyorduk.. cesurduk! ufuk çizgisi maviydi, günbatimi hep turuncu ve kirmiziydi bütün karanfiller!
ben seni seviyordum.. sen bilmiyordun.. sevinçlerim oluyordun ara sira.. sen hiç bilmiyordun.
sonra herhangi biri oldun. bütün sevinçlerim bittikten sonra. yagmurlar yagdi serin haziran aksamlari. derken birgün uzaktan gördüm seni. saçlarin bana inat basin herseye meydan okuyarak iste yine ayni! kalbimi acittin.. her zamanki gibi.. degistik saniyordum. ve sen yine bilmiyordun..
simdi bunlari anlatsa sana birileri, kimbilir.. yada bosver bilme en iyisi...