Η πίκρα σήμερα δεν έχει σύνορα κι εσύ δεν έπρεπε να μ’ αρνηθείς. Κάποτε αλίμονο στο μεσοχείμωνο τον ήλιο σου `φερα να ζεσταθεί
Κοίτα πώς κλαίει ο ουρανός δεν είναι πια γιορτή. Έγινε τ’ όνειρο καπνός πες μου γιατί, γιατί. Κοίτα πώς κλαίει ο ουρανός μα εσύ καρδιά μην κλαις, κι όταν χτυπάει ο κεραυνός, τραγούδι εσύ να λες.
Νύχτωσε, βράδιασε, ο κόσμος άδειασε, κρύβω το δάκρυ μου και καρτερώ. Μα εσύ δεν έρχεσαι, βρέχει και βρέχεσαι, ποτήρι μου `δωσες, φαρμακερό.