Лета, сьпёка, і сквар, і з тарфянікаў дым. Летам сьвятаў багата, адно за адным, І яшчэ, у дадатак, адразу за тым, Але мне не сьвяткуецца, блін.
Сьвеціць тварам у твар мне горад-герой, Але ёсьць яшчэ іншы, але ёсьць яшчэ той: Занядбаны, забыты, зацюканы брат - Горад прыцемкаў, горад вар'ят.
Ён адкрые на хвілю свой скрыўлены твар, Тады, калі восень і дрэваў пажар Ужо дагарэў і калі да зімы Вымылі неба дажджы.
Гэтак чыста і пуста на пляцы цэнтральным, А за ім памірае квартал за кварталам. Горад Менск памірае нязграбна, нягожа, І гары яно гарам, і памерці ня можа.
Вось жа прыйде зіма і нашэпча замовы, Не суцішыцца боль на перыяд зімовы. Зацярушаны сьнегам засьне стары горад Без абрэнту Калядаў і Новага году.
Мінск ідзе ў сьвяточны запой тымчасова, Мне па горла стаіць, мне ўжо дастаткова, Але кліча і цягне мяне за сабой. Што ты робіш са мной, мой горад-герой?
Цвік заб'е сакавік на зімовыя смуткі, Аўтазак адвязе "адмарозкаў" на суткі. Зарунее трава ва ўсіх накірунках, Закрасуе вясна ў зялёных карунках.
Так захочацца жыць, і прарэжуцца крылы, Дворнікі вызваляць горад ад пылу, Мінск бутафорскім алмазам зазьзяе на сцэне, Менск назаўжды ў ягоным схаваецца ценю.
Мастакі на памяць Менску занатуюць прыкметы, Сэрца Менску ў сваім сэрцы захавае паэта, Жыхары павылазяць з пракураных нораў Спрэжваць вуліц адлегласьць, выкрочваць прастору.
Тут прасторы хапае, ды паветра няшмат, І дыхае цяжка горад-вар'ят, Але б'ецца і грукае сэрца ягонае, Надзейна схаванае: на белым - чырвонае.