Вечар, тэкіла, угар і лімон. Ноч, нецярплівасць, кроў і агонь. Упэўнены: сёння я - твой герой. Гуляеш са мной, я гуляю з табой. Хто ты? У вочы твае я гляджуся. Пяшчотна рукой да цябе дакрануся. Спякота - я з галавою ныраю, Крылы анёла на сябе апранаю. Усё, што жадаеш: вар'яцтва, кактэлі, Шышкі ды сосны, ганджа, матэлі. Шкада, што не бачыш ва мне ты героя: пустыя кішэні, не тыя паролі.
Дурны, шыбка смелы, не выдаў кунг-фу. Пачуў толькі раніцай думку тваю. Такое здаралася заўсёды з усімі. Колькі такіх ужо з таксі вынасілі. Чаго мы хацелі з табой - не умелі, У сіняе неба бясконца глядзелі. Знікнуць шыпы - з'явяцца ружы, Стрэлы Амура, сардэчныя сцюжы. І часу паболей, паболей бы джазу Цяжка цябе утрымаць так адразу. З іншым зыходзіш ты зноў і зноў. У п'яным угары я чую твой стогн.
Сны рассякаю сякераю гвалту, Хаваю у памяць былога кавалкі, Слухаю музыку, а гучыць толькі вецер - Страх засынаць адному ў гэтым свеце. Холад расстання, зачынены дзверы. І нашай вясны васямнаццаць імгненняў. У сны патрапляе рэальнасці скрыгат. Час не чакае - ён ім ня верыць. Зрэдку задвалася: усё, паміраю, дзвесце, на сустрач, удар і у раі. Ты бы казала:"Ён мой герой", Толькі без правіл гуляла са мной. Усё, прапанаванае Госпадам Богам, Сквапна хапалі адразу і многа. Хто нас за гэта з табою асудзіць. Колькі такіх у цябе яшчэ будзе?