Усё было, як заўсёды. Мой сябар, генны інжэнер, Аднойчы запрасіў мяне да сабе на эксперымент. Я прыйшоў, і мы селі, налілі, закусілі, Папілі, папелі і зноўку налілі. Пасьля трэцяга флянцу нарадзілася прапанова: “Давай зробім цябе, ну, як быццам бы новым! Гатовы?”. Націскае піпачку ён, І неяк выпадкова мы зрабілі мой клён.
Зрабілі мой клён! Зрабілі мой клён! А дзе ёсьць я, а дзе ёсьць ён?
Спачатку было добра, мне спачатку спадабалася, Бо клёнам за мяне ўся праца працавалася. На працу хадзіў ён, я пляжыў дома. Выдатную ідэю мне падкінуў мой знаёмы! Вядома ж, дзе ціха — там заўжды будзе ліха. І з клёнам пачалася у нас неразьбярыха, Бо ён такі ж, як і я, што ўнутры — што звонку. Хутка заўважыў, што ён сьпіць з маёй жонкай. А з таго, натуральна, я хадзіў дужа злосны, І было мне брыдка, а часам і млосна. Я жонцы кажу: “Тое ж ня я, тое ж мой клён!”. “Дык хто вас разьбярэ, дзе ёсьць ты, а дзе ён” !
Зрабілі мой клён! Зрабілі мой клён! А дзе ёсьць я, а дзе ёсьць ён?
І тады я кажу яму: “Ідзі прэч адседа, толькі грошы аддай, што запазычыў у суседа”. І ведаеш? Ён пабег да майго сябра Ды мовіў яму: “Кляніруй мяне зараз!”. Запрацаваў канвеер, распачаў рабіць клёнаў, Зрабіў, можа, сотню, а можа, мільёны. Такіх, як я, што ўнутры, што звонку. Яны жывуць у мяне і сьпяць з маёю жонкай!!!