Быў. Ёсьць. Буду (2 разы) Таму, што заўжды, як пракляты, Жыву бяздоннай трывогай, Таму, што сэрца маё расьпята За ўсе мільярды двухногіх. За ўсіх, хто ўздымае цяжкія разоры, Хто ў гарачым пекле мэталу, За ўсіх, хто змагаецца зь небам і морам, За жывых і за тых, што сканалі. Быў. Ёсьць. Буду (2 разы)
За тых, хто крывёю піша Ў нязгодзе З рабства подлай дарогай, Хто за Край Свой Родны, за ўсе Народы Паўстане нават на Бога. За тых, хто курчыцца ў полымі вёсак, Хто ратуе краіну ад краху, За тых, хто бясстрашна глядзіць у нябёсы З барыкады, З пушчы I з плахі. Быў. Ёсьць. Буду (2 разы)
Хто са сьмерцю гаворыць з вока на вока, Зь яе ўсьмешкаю ветлай, I ўсё ж узводзіць — нясьцерпна далёкі — Храм наш агульны і сьветлы. Калі ён горда зазьзяе ў зэніце — Непарушны — ўзьнясецца ў неба, Вы з расьпятага сэрца кроплю вазьміце. Апошнюю. Болей ня трэба. Быў. Ёсьць. Буду (2 разы)
I няхай яна збоку, недзе на ганку, Дагарае й дзяцей ня страшыць. На граніце любові, На граніце сьвітанку, На граніце велічы вашай.