Мы спыняем хвіліны і верым, что можам паспець І апошнія дні халадоў апускаем павольна Прызвычаюся я ўяўляць у сваіх марах цябе Даволі, даволі
Давязі мяне, хлопча, да ЦУМа ці хоць на раён Бо на плошчу Купалы ў сталіцы ня ходзяць маршруткі Я на плечы паэту прысяду, нібы матылек І чакаць меньш што з выраю вернуцца вуткі
Я прашу цябе, вечар, пачакай. Я хачу калярых сноў Я хачу, каб твая рука Замінала мне спаць...
А з Малінаўкі зноўку плывуць туманы На праспекце Скарыны, ратуючы нашую волю Мы з паэтам на крылы надзенем сабе кайданы Ніколі, ніколі, ніколі, ніколі, ніколі... Ніколі, ніколі, ніколі, ніколі...