Пяшчотна зрываю голас, Як быццам скуру зрываю. Асіпла крычу ў бездань На мяжы вайны і адчаю. Словы страцілі важнасць, Жывыя згубілі жывых. Як нам застацца сапраўднымі Сярод твараў чужых?
Над прорвамі нашых душ Сляпыя анелы жартуюць. Ад болю і крыўды сталі глухімі І нас ужо не пачуюць.
Запыняю дыханне - На памылку права няма. Няма і тых, хто асудзіць - Усе сцірае цішыня. Той, хто ўчора быў богам, Заўтра стане як звер... І мы застанемся вар’ятамі, Каб апраўдаць іх давер.
Над прорвамі нашых душ Сляпыя анелы жартуюць. Ад болю і крыўды сталі глухімі І нас ужо не пачуюць.