Jens Bolling - Dyret i hagen | Текст песни

• Тексты песен
• Jens Bolling
• Dyret i hagen

Dyret i hagen

DET VAR ein mann som hadde tre døtrer. Den yngste var både godvis og ven; men dei to eldste var ikkje. Dei var så ekle og ugreie med henne som dei kunne, og kom der friarar til garden, så hadde dei henne støtt av vegen så ingen fekk sjå henne. De to blei forlova, men ikkje den yngste. Friarane visste ikkje at ho fanst.
Då bryllaupet to dei to eldste skulle stå, og mannen skulle til byen for å førebu det og hente eit og anna var der aldri slutt på kva for brurestas dei to ville ha: det var fløyel og silke; det var kniplingar og alt anna dei kunne tenke opp. Det var også så mykje anna dei var øre etter - og alt dei var huga på, skulle han kjøpe; dei gnikka og bad. Men den yngste sa ikkje eit ord. Til sist spurde far hennar om der var eitkvart ho ville han skulle kjøpe.
"Ingen ting", svara ho - "berre dei første vene rosene du ser", sa ho.
"Nokre vene roser! Kva vil du med dei!" sa dei to søstrene og lo så hånleg.
Men der var vanskeleg å skaffe roser i byen; mannen sprang opp gjennom den eine gata opp og ned gjennom den andre; men ingen hadde roser. Til slutt laut han ta heim og hadde ikkje fått ei einaste ei.
Vegen gjekk gjennom store skogar. Då kom det eit fælt uvêr over mannen, og det mørkna av natt. Han kom vekk frå vegen og visste ikkje lenger kor han var. Då ansa han noko som lyste lenger framme. "Er der eld, er der folk", tenkte han og for etter lysa. Då kom han til ein hage. Han trivla seg fram langs hagegjerda til han fann ei grind. "Finst det grind, finst det gard også", tenkte han. Men hus var der ikkje å sjå, berre ein stall. Så sette han hesten inn, og der var vatn i trua og høy å ete for Blakken.
Då hesten hadde ete og blitt stelt vel, gjekk mannen ut i hagen og såg seg omkring. Han kom med eitt inn i ein vedunderleg hage, og der var ein busk som var fullt av vene roser - han hadde aldri set dei så vene. Så braut han av nokre og la dei i skreppa. Med same merka han eit lite hus han ikkje hadde sett før. "Det var då godt; så får eg ligge i natt", tenkte han og gjekk inn i stova. Der var stelt i stand så greitt: der brann i omnen; det brann lys på bordet, og der var sett fram rykande varm mat. Og det hang tørre klede på veggen, og senga var oppreidd. Mannen tok på seg tørre klede og sette seg til bordet og åt. Han var noko ør og ottesam; men så var han så fælande svolten at han tenkte det fekk våge seg.
Men med det same han hadde ete frå seg, kom det inn eit fælande stygt dyr.
"Nåde", sa mannen og la seg på sine berre kne; "det var nok gale at eg åt - kva skal eg kalle Dykk?" sa han.
"Kall meg eit beist, for eg er det styggaste beistet her på jorda", sa dyret; "du treng ikkje vere redd for du åt; men dei tre rosene du braut av til yngste dottera di, skal kosta deg livet om du ikkje vil komme hit med henne sjølv torsdag kveld." Og det lova mannen.
"Du lyt legge deg hit i senga", sa dyret, "og du kan sove godt; eg vil ikkje gjere deg vondt", sa det.
Mannen gjorde seg i stand til natta og sovna med det same; men dyret kasta seg ned framfor senga og sukka tungt. Då mannen vakna, stod det varm mat på bordet, og han åt. Så snart han hadde ete, drog han der ifrå, og dyret følgde ut og synte han vegen.
Då mannen kom heim, tok dei bortlova døtrene imot brurestasen og var fjåge. Men då han gav den yngste rosene, skvatt han i og gret. Ho fekk reint vondt av [1] han og spurde kva det var; men han sa ingen ting. Han blei likevel ikkje kvitt henne, og ho grov og spurde så lenge at han laut ut med det.
Då torsdagen kom, ville ho bli med han. Han talde henne if

Jens Bolling еще тексты