Дзесьці на Шары ў абшары, мне помніцца, паміж паўднёвым і паўночным полюсам хлопчык з дзяўчынкай дыхалі ветрам ды пакахалі, напэўна, ад гэтага. Марылі мары, гулялі ў мафію ды выдумлялі сабе біяграфію. Спалі на кафлі ў ваннай у спякоту, жылі і не ведалі, што будзе потым. Але ў яе вачах выйсьце, у яго вачах толькі выхад на дах. Аднойчы ўсё скончыцца раптам. Напэўна не так, як чакаць было варта. Ёй будзе няёмка, ён будзе трымацца да самых апошніх прыдуманых слоў, і доўга яшчэ будзе весьці з гудкамі размову. І доўга яшчэ будзе весьці з гудкамі размову. Дзесьці.
Дзесьці ў абшары на Шары, мне помніцца, паміж паўднёвым і паўночным полюсам хлопчык з дзяўчынкай згубілі каханьне нясьмелае, чыстае, сьветлае, ранняе. Яно пажыло ды растала ў паветры забытае так незваротна Сусьветам. Яе нехта бачыў аж па-за экватарам, ён трапіў у ЧАЭС ды памёр ліквідатарам. Але ў яе вачах выйсьце, у яго вачах толькі выхад на дах. Аднойчы ўсё скончылась раптам. Напэўна, не так, як чакаць было варта. Ёй стала няёмка, а ён усё трымаўся да самых апошніх прыдуманых слоў, і потым працягваў доўга з гудкамі размову. І потым працягваў доўга з гудкамі размову.