Մենակություն բառից դողդողում է օդը իմ սենյակի Ու ես հասկանում եմ, Որ աչքերն են մարդու ամենաթաց տեղը...
... Երբ աչքերն են սառում՝ Ասում են, թե՝ այ-այ մարդ Է գալու: Դա եթե սուտ չէ, Ապա բարություն Է, Որ ծնվել Է միայն խեղճությունից: Իմոնք Էլ են սառում Սակայն դու չես գալու Դու չես կարող Գիտեմ Եվ օդը սենյակիս Պիտի շարունակի մենակություն բառից անվերջ դողալ` Հարուցելով իմ մեջ այն միտքը հին, Թե վիհերը գուցե նրա համար են լոկ, Որ մարդ ներքև նետվի
Իսկ թե վիհերն իրոք նրա համար են լոկ, Որ մարդ ներքև նետվի` Այդ դեպքում ես Ինչպես անեմ. Կո՛ւժ չեմ, Կուժկոտրուկ եմ. Չե՛մ կոտրվում, միայն փետրվում եմ, Եվ դրանից արդեն ես հոգնել եմ, Ինչպես թուղթն Է հոգնել իմ ջանքերից` Հեռվից-հեռու ասել քեզ երկու բառ, Որ կարող Է նո՛ւյ‹